SAMSARA…

– – –

deko da pakaĵoj…

– – –

Chantal et Tom exposent à Bouvent en 2003

– – –

Tuta vivo en Esperantio…

Antaŭ kelkaj tagoj, Régis, Tea, kaj mi iris al la domo de Chantal – ĵus vendita – por « rikolti » ĉiujn esperantaĵojn de ŝi forlasitajn post ŝia forpaso. Por tiuj, kiuj ne konis ŝin, mi precizigu, ke ŝi relanĉis kaj prezidis esperanton en nia urbo Bourg en Bresse en 1999 post longa dorma periodo… La familio demandintis al ni, ĉu ni dezirus rekuperi ilin, anstataŭ ĵeti, ĉar neniu familiano iam esperantiĝis, malgraŭ la pasio de sia parenco.

Kun profunda emocio, ni eniris ŝian domon, kiun ni ofte vizitis dum ŝia vivo, jen por kursoj, jen por babiladoj, jen por simplaj amikaj rilatoj.

Unu horo sufiĉis por enpakigi librojn, revuojn, magazinojn, literaturaĵojn, instrumetodojn kaj diversajn dokumentojn. Entute deko da pakaĵoj, kiuj nun kuŝas ĉe mi, atendante selektadon.

Kion ni faros per tia amaso ? Disdoni ? Gardi ? Bruligi ? Kiu interesiĝos ? Mia medito ofte revenas al la sama temo : kio restos de nia esperanta vivo post forpaso ? Kio de nia komuna ĝuo ? Ve…

Michel Fontaine 

Toute une vie d’Espéranto…

Il y a quelques jours, Régis, Tea et moi sommes allés dans la maison de Chantal – récemment vendue – pour recueillir toutes les choses d’espéranto laissées par elle après son décès. Pour ceux qui ne l’ont pas connue, je dois préciser qu’elle a relancé et présidé l’espéranto dans notre ville de Bourg en Bresse en 1999 après une longue période de sommeil. La famille nous avait demandé si nous désirions tout récupérer au lieu de le jeter, car aucun membre familial ne s’est adonné à l’espéranto, malgré la passion de sa parente.

C’est avec une profonde émotion que nous sommes entrés dans la maison souvent visitée durant la vie de Chantal, soit pour des cours, des discussions, ou de simples contacts amicaux.

Il a suffi d’une heure pour empaqueter livres, revues, magazines, littérature, méthodes d’enseignement et documents divers. En tout une dizaine de cartons, qui sont chez moi en attendant un tri.

Qu’est-ce qu’on va bien faire d’un tel amas ? Distribuer ? Jeter ? Garder ? Brûler ? Qui sera intéressé ?

Ma pensée s’accroche souvent au même thème : que restera-t-il de notre vie d’espéranto ? De notre plaisir commun ? Soupir…

Michel Fontaine

– – –